#Droga…

Koci łeb! Obok kociego łba! Za nimi kolejny. I kolejny.

Kolejny.

Kolejny.

Bolą stopy, bolą lędźwie, a iść trzeba.

Gdyby jednak przyjrzeć się tej brukowance z pewnej odległości, to w sumie droga ta prawie gładka, jak lustro spokojnie płynącej rzeki, w dzień bezwietrzny. No, może przy delikatnej bryzie.

Tuż za „miedzą”, za płotem, leśne wertepy, koleiny pełne błota, piachu i wysokiej trawy na wzgórkach.

Trzeba się namozolić, nadreptać, natrudzić, by ją pokonać.

A ta znów pod górę. Niby szeroka i gładka, ale pod górę. Wciąż pod górę.

I taka jakaś śliska, zbyt śliska.

Trzy kroki do przodu, jeden do tyłu. Cztery do przodu, dwa do tyłu.

Niby średnia ta sama, ale tylko pozornie. Trzy minus jeden, to … dwa.

Cztery minus dwa…, też dwa, ale w czasoprzestrzeni:

Jeden „na” trzy, to dwie trzecie „do przodu”, a dwa „na” cztery, to tylko jedna druga „przed siebie”

A jednak, to nie to samo!

Tamta znów kręta, niczym wąż „pełzająca”. Wije się, kręci, cofa i znów zmierza ku krawędzi horyzontu. Taka dziwnie kłopotliwa. Choć ma swą urodę, w niepewności tkwiącą:

- A co tam Panie za zakrętem?

Pan nie chce dać jasnej odpowiedzi. Musimy iść przed siebie, za pętlę, by się przekonać.

O! Tamta tylko z górki!

Niestety! Szlaban! Tylko dla wybrańców!

Dlaczego?

A któż to może wiedzieć?

I tak uważać trzeba, by się nie pośliznąć, bo wtedy z hukiem można znaleźć się, szybciutko, bez potrzeby, na jej końcu.

Najczęściej, każdej z nich po trochu- jak w pogodzie - od słońca po pluchę, przez mróz do upału.

Ech! Życie! Życie!

Kocham Cię Życie!

Kocham?