#Pamięci czas...

 08.03.2022r.

Słuchaj Janku...

Janku! Słuchaj!

Nie słucha.

Już nie słucha...

A przecież...

Jak nikt...

Potrafił słuchać i...

Mądrą, lakoniczną puentą...

Myśl "obcą" zakończyć.

Czasem z humorem...

Zawsze rzeczowo i celnie...

Nigdy z sarkazmem!

Dyrektorze, Przyjacielu...

Byłeś Półgłosem, Szeptem...

Spokojem i Rozwagą...

Z konsekwencją fizyka i...

Ludzkim Sercem humanisty.

Zwykle...

O poranku...

Po siódmej...

Dzień szkolny kawą w filiżance...

Otwartym czyniliśmy...

Patrząc przez okno na Młodzież II LO, na zajęcia zmierzającą, a...

Jan czasem komentował...

Retoryczność tezy swego monologu zakładając...

- Patrz, Krzysztof, piękną dziatwę mamy.

- Piękną i mądrą, prawda?

Cichym, spokojnym głosem, ciepłym uśmiechem i prostą, miłą "frazą" szkołą kierował, prawie prosił, a...

- Spełniało się "marzenie" Jego...

"Starczyło", że był...

- Cichy, spokojny, ciepły, uśmiechnięty, lakoniczny, miły, konsekwentny, rozważny...

Człowiek wielce empatyczny, Nauczyciel, Mentor, Dyrektor...

Pozdrów - Janku - Kolegów...

Pana Stanisława, Stasia, Henia, Bronisława, Mariana, Tadeusza...

- Zapewne już Cię pierwszą kawą powitali...

Tym razem Oni Ci ją zaparzyli...

31.01.2022

- Cześć Januszku!

- Cześć Staruszku!

Tak pozdrawialiśmy się z Doktorem Januszem Zakrzewskim przez blisko czterdzieści lat naszego sympatycznego "tykania się".

W tym "przeznaczonym mi staruszku", tkwił Jego wielki, ciepły, życzliwy innym, empatyczny charakter.

Ja młody belfer, on już znany lekarz; początek lat osiemdziesiątych XX wieku...

Ciężko szło mi to "tykanie", więc na poczekaniu wymyślił fajnego młodszego staruszka, który wraz z Jego ciepłym uśmiechem, nie drażnił, a wciąż mnie rozweselał - tyle lat, lat tyle...

- Ot, cały On...

A dziś...

- Cześć Ci Januszku za wszystko...

- Za "staruszka"...

- Za życzliwy uśmiech na co dzień...

- Za "pełne żywiołem" rozmowy...

- Za profesjonalizm zawodowy...

- Za cięty język literacki i kabaretów kilka...

- Za Kryształ Czerwonego Krzyża...

- Za sportowo-medyczne "tet a tet"...

- Za "wierną Ci" życzliwość wobec ludzkich problemów...

- Za to, że...

- Cześć Januszku!

- ...........

- ????!

Silentium.

02.12.2021

Sięgam po telefon...

W ulubione...

- Jest!

Sygnał "fruwa"...

Tyle, że...

Po chwili...

Milknie...

- Milczy.

- Zadzwoń później...

- Kiedy?

- Później...

On nie "rozumie"!

On się "nie zna"!

- On nie ma empatii!

- Nie ma Później!

Nie ma?

Chciałbym jeszcze raz, ale...

- To już niemożliwe!

Już jesteś...

Tylko Cieniem...

Ciepłą grą...

Mej wyobraźni.

Ktoś "stuka"...

Pyta...

- Kiedy?!

- Dlaczego?!

- Jeszcze "wczoraj"...

- Właśnie...

- Wczoraj!

Ten "zachód" był ostatni...

Już jesteś...

Tylko Cieniem...

Ciepłą grą...

Mej wyobraźni.

02.11.2021

Zaduszki.

Na cmentarzu prawie pusto.

Tylko dwie starsze panie, jedna dziewczyna i...

- Ja! Grzeczny, po pracy...

Niebo - wczoraj - pięknym słońcem dzień Wszystkich Świętych uczciło, a nad duszyczkami zmarłych - dzisiaj - deszczem zapłakało; smutną twarz pokazało. Łzami, powolnie ronionymi, groby poświęciło, płomyki świateł otuliło. Zasmęciło, zaszarzyło, zaciemniło; Dziadów i Pradziadów samo pobłogosławiło.

Tylko nad jednym grobem, prawie u cmentarnego "płota", kilkanaście osób pochylonych w kręgu stoi, pomnik ciasno okalając. Zbliżyłem się trochę, z ciekawości, nie ukrywam.

- Toż to mogiła prochy Pani Ani kryjąca! Pedagoga o wielkim sercu i niesamowicie ciepłej, życzliwej innym, duszy. Kobiety o łagodnym uśmiechu i "szerokich ramionach", w świecie żywych, wszelkie dziatki zagarniających.

Im bliżej tej ludzkiej garstki, tym wyraźniej cichy śpiew słychać i delikatne dźwięki dotykającego się szkła - także...

- Już wiem! Rozróżniam głosy...

- To przyjezdni Romowie duszę Anny pozdrawiają. O swej Opiekunce z lat szkolnych pamiętają.

- Do wspólnoty, gestem, przez Starszego uczynionym, zapraszają...

- Jakież to miłe!

- Wręcz rzewne!

- "Dziadów" słowiańskich, Dniem Zadusznych zwanych, prawdziwie godne!

- Oj! Godne!

- Ot! Mimo niepogody, Święto Wszelkich Dusz też się święci!

- Święci...

09.02.21

Żal...

Zawsze żal, że...

Piotrze!

Ktoś, gdzieś, tam wysoko, rozłożył już szachownicę, ustawił ulotne figury i trzyma w zaciśniętych dłoniach dwa piony. Czeka niecierpliwie, byś wylosował swój "kolor".

Nim gambit uczynisz niebieski...

- Bądź tak miły i pozwól mu, choć przez chwilę, mieć nadzieję, że ma moc, nim z ciepłym, delikatnym - jak zwykle - uśmiechem powiesz:

- Szach i...

- Mat.

Dzięki Ci za pierwsze w pokoju nauczycielskim...

- Chodź; siadaj; zagramy...

Ty Lider "królewskiej gry" wśród kolegów-nauczycieli i ja młody adept tego zawodu.

To było miłe, sympatyczne, nad wyraz koleżeńskie, choć takie proste, bezpośrednie, lapidarne w swym wyrazie.

Dziś myślę, że to właśnie cały Ty byłeś:

- Prostolinijny, bezpośredni, pozytywnie lakoniczny, szczery...

- Taki, właśnie, życiem lapidarny.

... Z odrobiną ciepłego humoru, ale i konsekwencji, niezmienności, stałości w myślach i czynach swej "drogi".

... Gdzie dyscyplina, z zawodu Twego, naturą się stała, a Serce innym z radością służyło.

- Sukcesów, Piotrze, w turniejach najwyższych...

- Pozdrów Pana Aleksandra, Hieronima, Zbyszka, Józefa, Bogusława, Jerzego, Władysława i...

- Patrz! Symultanę, zapewne, chcą zagrać...