"Skała"...

 

- Można być "twardym jak skała"...

- Można być nieugiętym...

- Można "kroplami drążyć skałę"...

- Można patrzeć jak "opoką" się staje...

- Można "dumać na skale"...

- Można systematycznością ją "kruszyć"...

- Można w "piach ją obracać"...

- Można "głową bić w skałę"...

- Można "dom na niej zbudować"...

- Można być na niej "samotnym"...

- Ba, nawet woda w niej czysta, krystaliczna...

- Nawet...

- Można być jeszcze "silnym jak halny"...

- Tylko czy zawsze warto?...

Ścieżka...

 

Każda "ścieżka"...

Ma swój urok, tylko...

Cel "podróży" nie zawsze jest...

Jednoznaczny i czytelny...

- Raz w górę, raz w dół i...

- Tu "zakręt", a tu znów "rozpadlina"...

- Ech! Życie...

#Zaduszki.

 Zaduszki.

Na cmentarzu prawie pusto.

Tylko dwie starsze panie, jedna dziewczyna i...

- Ja! Grzeczny, po pracy...

Niebo - wczoraj - pięknym słońcem dzień Wszystkich Świętych uczciło, a nad duszyczkami zmarłych - dzisiaj - deszczem zapłakało; smutną twarz pokazało. Łzami, powolnie ronionymi, groby poświęciło, płomyki świateł otuliło. Zasmęciło, zaszarzyło, zaciemniło; Dziadów i Pradziadów samo pobłogosławiło.

Tylko nad jednym grobem, prawie u cmentarnego "płota", kilkanaście osób pochylonych w kręgu stoi, pomnik ciasno okalając. Zbliżyłem się trochę, z ciekawości, nie ukrywam.

- Toż to mogiła prochy Pani Ani kryjąca! Pedagoga o wielkim sercu i niesamowicie ciepłej, życzliwej innym, duszy. Kobiety o łagodnym uśmiechu i "szerokich ramionach", w świecie żywych, wszelkie dziatki zagarniających.

Im bliżej tej ludzkiej garstki, tym wyraźniej cichy śpiew słychać i delikatne dźwięki dotykającego się szkła - także...

- Już wiem! Rozróżniam głosy...

- To przyjezdni Romowie duszę Anny pozdrawiają. O swej Opiekunce z lat szkolnych pamiętają.

- Do wspólnoty, gestem, przez Starszego uczynionym, zapraszają...

- Jakież to miłe!

- Wręcz rzewne!

- "Dziadów" słowiańskich, Dniem Zadusznych zwanych, prawdziwie godne!

- Oj! Godne!

- Ot! Mimo niepogody, Święto Wszelkich Dusz też się święci!

- Święci...