#Wędkowanie #Słońcem i #Cieniem pisane

Siedzę sobie nad wodą, moją #Wodą, zanurzony myślami w obrazach odchodzącego lata; mojego Lata. Dziwna, jak na tę porę dnia, cisza pomaga w poszukiwaniu piękna i harmonii w Tym, co mnie otacza. Cisza przed zmrokiem, „głośne milczenie” wczesnej jesieni.
Gładką taflę mojego Lustra, bezszelestnie kropią tylko złocienie pierwszych, martwych liści, forpoczta Tego co nieuchronnie się zbliża.
Moje szczytówki tkwią nieruchomo w Tej mikroprzestrzeni, jakby zauroczone Jej spokojem; przestraszone, by go nie zakłócić. Nawet jak zatańczą, to tak delikatnie, jakby od niechcenia, z obawą. Ot, nawet To, co pod Lustrem szanuje To, co nad nim.
Patrzę, …setny i sto pierwszy, sto drugi… raz na te same, a jednak inne, barwne pejzaże Natury, miłym sercu, Słońcem pisane, które…z dalekiego, ciepłego światła w półcień i cień zmierzając,

pierwszy skłon ku wieczorowi czyniąc, jasną zielenią i delikatnym brązem sypie,
 
  złoto do wody wrzuca i widmem plamy barwnej podkreśla;
 
  żeremie bobra wiernym odbiciem natury kryje…
 
  i martwe drzewo w niej topi, symbol tutejszego przemijania….
 
  szarością i czernią urok jego podkreślając;
 
  umykając, matu w obrazie dokłada…
 
  i w kilkunastogodzinne, ponure zapomnienie odchodzi;
       

  Popłynęła szczytówka po Lustrze, łuk czyniąc ruchem jednostajnym, niczym kształcony łyżwiarz, po gładkim lodzie. Nic to nie dało, gdyż szczupły ciął, zębem swym ostrym, robaka czerwienią kraszonego i linkę, niczym nić pająka, cienką i białą, dla innych sztukmistrzów przeznaczoną. Masz Waści nauczkę od Mistrza walki wszelakiej!
Nowa linka, nowy przysmak, nowa Nadzieja! Niezłudna nadzieja.
  Zakręciło, zaszarpało, zaciągnęło. Na mej dłoni czuć się dało. Wielce mocno czuć się dało. Raz i drugi, nawet trzeci, w oczerety odjechało. Ja do przodu, On do tyłu. Ja ku sobie, On w zaparte. Trochę bokiem. Trochę w górę. Trochę w parter. Te zachody nic nie warte. Szarpie, szarpie, szarpie…
Coś maszynka mnie zawodzi; nic nie puszcza, nic nie ślizga, sztywno nitkę trzyma. Chcę zluzować; toć na szpuli, z przodu trzeba!
Ot! I masz Ci! Bum! I nie ma! Luz totalny! Skrętka pusta.
Był ogromny, ogromniasty, jak #Marzenie; opowieści złotousta!

  Ciemno. Nocy Moc tej zmierza. Moc srebrnego Leszcza, super Leszcza.
Gatunku tego, chłopcy młodzi, niestety, na łów ruszają…

  Strasznie młodzi, tacy do czterdziestu punktów na metrówce. Garną się do mych kanapek, „umiejętnie, na chybił trafił”, na dnie złożonych. Starszych, w tą płytką toń, zaprosić nie chcą. Niech w Niej dalej Wszyscy swoje miejsce mają!

  Zimno. Czas powrotu, w myślach mych, zapisać się potrafił.