Rydzu, rydzu, rydzu mój...

Mówią, że będzie padać, że...

już po dobrej pogodzie, że...

już idą przymrozki, że...

weekend kiepski...

"pod względem" pogody.

- A mnie się marzy...

- Nie, nie...

- Nie "kurna chata"...

- Mnie się marzy...

- Jeszcze jedno...

- Grzybobranie...

- Choćby takie mini, mini...

- Grzybobranie!

- A właściwie...

- To mi się marzy...

- Rydzo-branie...

- Bo "mleczajo-branie" dziwnie brzmi.

- Tak! Ty rydzu, rydzu, rydzu mój!

- Bądź żeż nareszcie mój!

- Tylko mój!

Sobota /21.11.2020r./

O poranku minus trzy. Ponuro. Szadź na dachach i na trawie.

Trzeba poczekać.

- Może w okolicach południa?

Nic mnie nie powstrzyma. Muszę sprawdzić.

Wszak w tym roku zaspokoiłem swą "dumę grzybiarza" prawie pod każdym względem. Brakło mi "na liczniku" tylko mleczajów radosnych, smakowitych. Raptem tylko kilka mi się przytrafiło i to jeszcze niezbyt zgrabnych.

- A tak je lubię!

- O! Jak je lubię!

- I na masełku...

- I w marynacie...

- I prosto z blachy, też...

- Nie daruję!

- Muszę spróbować...

- Może, może...

- A nóż!

Nóż to muszę zabrać ze sobą. He, he...

- Bo...

- Może się przyda...

- Musi się przydać!

- I już!

Jadę. Niech się dzieje! Niech się dzieje nie co chce.

Niech się mleczajem dzieje.

Świerki, jodły odwiedzę. Trochę po leśnych duktach pochodzę...

- Trochę szronu jeszcze, ale już bardzo mało. Spore połacie tylko wilgotne. Zimno - oczywiście. Rękawiczki obowiązkowe.

- Dobrze, że o nich pamiętałem!

Jeden dukcik, drugi dukcik...

Nawet trzeci i...

- Nic!

- Nieprawda, trzy prawdziwe, w tym jeden młody. Czyli po staremu, tylko bardzo skromnie.

- O! Trzy, też trzy podgrzybki. Trochę wiekowe.

Jest ich więcej, ale żal się schylać. Z wierzchu ładne; pod spodem przez ślimaki porządnie "opędzlowane". Ech!

Kilka mniejszych do koszyka się nadaje.

Trochę po trawach i...

- Nareszcie!

Na krzyżówce leśnych dróżek świerkowymi zapachniało...

- Są! Aż dwa. Oba śliczne. Młode. Zdrowe!

Biegam dalej. Już z nadzieją.

- Może jeszcze, może tuż, tuż; może już...

Dalej "cisza".

- Próżne nadzieje!

- Próżny trud!

Wracam tym samym duktem.

Prawie w tym samym miejscu, tylko po drugiej stronie "krzyżówki"... - Są! Jest ich pięć! Aż pięć!

- Jest i szósty. Siódmy też.

- Trochę starszawe; trzy zdrowe.

Pochodzę jeszcze trochę...

- Może trochę głębiej w lesie?

Pusto. Mech tylko piękny, zieleniutki.Trochę liści i...

- Nic ciekawego. Wracam na trakt leśny.

Idę powoli, rozglądam się i...

- Nic! W trawach też pusto...

Czas zmienić "lokalizację". Przemieszczam się o półtora kilometra.

- O! piękna krzyżówka! Właściwie to leśne rondo. Sześć dróżek od niego odchodzi.

- Którą pójść? Oto jest pytanie!

- I ta pachnie...

- I ta kusi...

- A ta mchem pokwita...

- Tę znów kożuch liści zdobi...

- Tamta w trawę obfita!

- Co tu zrobić? Co tu zrobić?

- Po kolei, chłopie, chodzić!

- Po kolei chodzić!

Najpierw w górkę. Potem bokiem. Trochę lasem i po trawach trochę. Nic i nic...

- Hej! Tam na mchu, przy sośnie, coś się różowi!

- Jest maleńki, cieniuteńki, jeden jedyny...

- Kropla, kleksik w koszyku!

Wracam. Tuż przy samochodzie, wśród traw niskich, mchem podszytych...

- Jest! Są, właściwie! Dwóch urodnych, młodych wiekiem. Podwinięte kapelusze - nawet - mają... Super!

- I co dalej?

Kółek kilka wokół, prawie, własnej osi. Bez efektu.

- Jeszcze jedna dróżka mi została. Pójdę nią głęboko.

Idę, idę, idę. Wiatr się zerwał. Zimno. Trzeba wracać.

- Uf! Już blisko. Nic nie było, trudno.

Nagle...

Rzut oka po stoczku, tuż poniżej drogi...

- Coś tam "pomarańczem pachnie".

Schodzę niżej. Kroków dwa aż raptem i...

- Nareszcie! Piękny duży w liściach "siedzi", a właściwie nimi się otula i przykrywa.

- Drugi, trzeci i kolejne...

Siedemnaście - razem, jeden blisko drugiego. Szesnaście koszyk "wita"!

- Mam, mam, mam. Sprawdziło się! I ja mleczajami mogę się ucieszyć.

Parę kroków i...

- Trzy kolejne. Coś mnie dzisiaj trójki lubią.

- Nieco dalej - jeszcze dwa i - tuż, tuż - jeden.

W tym miejscu byłoby na tyle.

Kolejna zmiana miejscówki.

Spacerek po równiutkim dukcie.

- W zeszłym roku sporo się tu ich trafiało...

Tym razem nawet jednego. Droga rozjeżdzona leśnym, ciężkim sprzętem...

- Ech! Trwa wycinka.

Tu i tam, po bokach, piękne, młode opieńki.

- Śliczne! Aż miło popatrzeć! Korzenie "trzeszczą" pod naciskiem nożyka. Fajnie kłaść je do koszyka - bielutkie pod spodem, grubiutkie.

Mam ochotę na jeszcze jedno miejsce. Jadę kilometrów kilka.

- Są!

Na ostrym, bardzo ostrym zboczu jest trzech budrysów.

- Znów trzech!

Szarymi liśćmi przykryte. Ledwie odrobinę kapeluszy wychylają...

- Właściwie, to korzenie tylko widać.

Idę dalej starym torowiskiem. Po lewej ręce delikatne zbocze, po prawej ostry stok, prawie przepaść. Na jej krawędzi szczerzą buźki do słońca...

- Gąski zielonki. Całe stadko!

- O! I niekształtnych kilka!

Uważać musiałem, zbierając je, by nie "wylądować" kilkadziesiąt metrów niżej, na dnie głębokiego jaru.

- Zimno. Wiatr gwizdać zaczyna. Czas wracać.

Myśl mnie nachodzi "niedobra".

- Może by, w drodze powrotnej, pewien zbiornik wodny odwiedzić?

- Czemu nie...

Jadę powoli. Krok za krokiem, a właściwie koło za kołem. Na "jedynce"; noga z gazu - na dywaniku stopą spoczywa.

Rów po lewej stronie okiem omiatam. Nagle...

- Czy ja dobrze widzę?

W połowie ściany rowu chyba...

- Piękny prawdziwy rośnie! Ogromny!

Nie wierzę własnym oczom. Zaciągam hamulec ręczny...

- Do rowu marsz! Natychmiast!

- To nie pomyłka! Jest! Śliczny! Wielki, acz młody! Zdrowiutki! Czyściutki! Największy, "najzdrowszy" tego roku!

- Jak duży, tak zdrowy i jędrny.

- Oj! Będzie wielgachny, pyszniutki schabowy. Na koniec sezonu! Hej!

Obok dwa mleczaje. Piękne, młode...

- Pochodzę sobie trochę wzdłuż tego rowu; pochodzę...

Warto było. Jeszcze kilka "patelniaków" I trzy "marynatki" się trafiły.

- Warto było!

Zdecydowanie czas wracać...

- Czy to - naprawdę - już koniec sezonu?

- Naprawdę?

 

Pozdrawiam miło grzybami "Zakręconych".

- Darz bór, darz grzyb...

- Do zobaczenia na leśnych ostępach.

- Do zobaczenia...

 

/odstępstwa od norm językowych celowe, zamierzone/