#Co mi tam że... /07.08.2023/

 

Dziś miał być spokojnie dospany poranek.

- Ale gdzie tam!

Znów pobudka przed piątą.

Co można uczynić z tak rozpoczętym dniem?

- Ano można wiele, ale jakoś tak podświadomie "leśne" ciuszki same się nakładają.

- Cóż począć, skoro tak, to nie mam wyboru.

- Wiem, wiem, że to przecież poniedziałek, że las po dwóch dniach oblężenia, że...

- Co mi tam że...! Mam w nosie że...!

Jadę cieszyć się tym, co sprawia mi przyjemność; jadę oddychać urodą tego co leśne, urodą tego co naturalne.

Pierwsza miejscówka i miłe zaskoczenie.

Na środku leśnego duktu seria pięknych szlachetnych. Zapewne zaczerwione. niech sobie rosną. Fotki i idę dalej.

Sporo krasnoborowików ceglastoporych. Super zbudowane, o wyrazistym wybarwieniu.

Na kolejnej "kwaterze" znów szlachetne, jest co podziwiać.

Kilkadziesiąt metrów dalej kilka usiatkowanych.

- Nie! Nie kilka! Kilkanaście!

- Nie! Nie kilkanaście!

- Kilkadziesiąt!

- Uf! Na przestrzeni kilku metrów kwadratowych trzydzieści sześć sztuk!

- Mój rekord tegoroczny!

Te spróbuję sprawdzić.

O dziwo...

- Dwadzieścia siedem bez lokatorów.

Jeszcze miejscówka na koźlarze i...

Znów miłe zaskoczenie.

Seria kozaczków babek. Rosną pojedynczo. Wybarwione, wysmukłe, zdrowiuchne.

- Dziwne! Je bym podejrzewał o szczególną tendencję do obecności lokatorów, a tu, proszę - miłe zaskoczenie.

Jeszcze kilka spotkań ze szlachetnymi i...

- Wracam na śniadanko!

- Do zobaczenia na leśnych ostępach!

- A, a, a! Jeszcze maślaczek mi się trafił!

# Grzybobranie w Rakowie /06.08.2023/

 

Piąta rano. Nie pada.

Chyba zaryzykuję.

Ze względu na zagęszczenie homo sapiens w lasach starachowickich, wybieram spacer w okolicach Rakowa.

Czytając posty Grzybozakręconych, wiem, że i tam panoszy się zaczerwienie, ale mam nadzieję na zmianę kolorów, czyli trochę więcej mocy wśród żółtego i czerwieni.

Na drodze ktoś rozlał mleko. Paruje i widoczność zabiela.

Na szczęście po południowej stronie Gór Starych już czyściutko.

W lesie spokojnie. Nie widać okupacji.

- Czyżby znaczyło to, że marnie? Zaraz się okaże.

Liczę na misz-masz; pieprzniki jadalne, podgrzybki i - oczywiście - kolorowe koźlarze, najlepiej czerwone. Może się uda.

Gdyby prawdziwe niezaczerwione się pojawiły, to jasne, że nie pogardzę.

Za krzyżem, gdzieniegdzie żółcą się kureczki, Super, o to chodziło.

Miejscowa pani też zbiera; wymieniamy słowa powitania i kilka zdań na oczywisty temat. Pełna kultura.

Jeszcze parę podgrzybków - o dziwo, też bez polepszaczy. Znakomicie.

Zmykam na "kielecką".

Po drodze mijam dwóch gości. Kijami grabią ściółkę, w poszukiwaniu pieprzników. Pamiętam czas, gdy tak szukano gąsek zielonek i niekształtnych. Skutki są do dziś widoczne. Prawie już ich tu nie ma.

Dochodzę do mojej miejscówki.

- Są! Są! Są! Moi muszkieterowie! Czerwienią się z daleka! Zdrowiutkie! Śliczniutkie! Do kosza!

Trafiają się też prawdziwe. Znacznie mniej jak w lasach starachowickich, ale równie zaczerwione. Tylko kilka bez lokatorów.

Jeszcze trochę młodych podgrzybków, parę stad "kokoszek" i...

- Czas wracać.

- A, sporo zielonych gołębi prezentuje swą urodę, ale to już dojrzałe osobniki; młodzieży nie widać.

- Darz bór, darz grzyb!

Przy drodze sprzedają prawdziwe, oczyszczone u podstawy trzonu. Współczuję potencjalnym nabywcom...

#Na progu lasu

 

O świcie otwieram drzwi do lasu... /04.08.23/

Nadleśnictwo Starachowice, część północna.

Tuż za progiem miłe zaskoczenie.

Niczym w hotelu, gdy brak wolnych pokojów. Prawdziwe na każdym kroku. Dominują szlachetne i usiatkowane. Wspomagają je piękne (wolę starą nazwę) ceglastopore.

Ustawiły się grupami.

- Do koszyka czwórkami, ba, szóstkami marsz!

Mało pojedynczych osobników. Większość młode, bądź wręcz dzieciaki. Bieli się też od zarodników. Trafiają się też grubaski.

Trzony twarde, jak marzenie. Bielutkie, czyściutkie!

Setka pada w ciągu kilkudziesięciu minut.

Czas przepakować do drugiego kosza.

Coś mnie tknęło. Tnę po kapeluszach.

Niestety. Mam niesamowitą konkurencję. Współzawodniczą ze mną ślimaki "od góry" i robale "od dołu". Są rewelacyjnie szybkie. Wygrywają w większości pojedynków. Szczegółowa weryfikacja chłodzi mój zapał. Prawie wszystkie trzony zaczerwione, zaatakowane są w połowie wysokości.

- Uf! Zły standarcik. Jak co roku podczas pierwszego wysypu.

Nic to! Pochodzę sobie jeszcze od stadka do stadka. Jest na co popatrzeć. Uroczo! Śliczności sobie rosną.

Spotykam znajomego.

- Zobacz, dwa kosze w ciągu dwóch godzin!

Chwali mi się, z radosną emocją w głosie.

Co mam mu rzec...

- A może zależy mu na białku?! Kto to wie...