#Co mi tam że... /07.08.2023/

 

Dziś miał być spokojnie dospany poranek.

- Ale gdzie tam!

Znów pobudka przed piątą.

Co można uczynić z tak rozpoczętym dniem?

- Ano można wiele, ale jakoś tak podświadomie "leśne" ciuszki same się nakładają.

- Cóż począć, skoro tak, to nie mam wyboru.

- Wiem, wiem, że to przecież poniedziałek, że las po dwóch dniach oblężenia, że...

- Co mi tam że...! Mam w nosie że...!

Jadę cieszyć się tym, co sprawia mi przyjemność; jadę oddychać urodą tego co leśne, urodą tego co naturalne.

Pierwsza miejscówka i miłe zaskoczenie.

Na środku leśnego duktu seria pięknych szlachetnych. Zapewne zaczerwione. niech sobie rosną. Fotki i idę dalej.

Sporo krasnoborowików ceglastoporych. Super zbudowane, o wyrazistym wybarwieniu.

Na kolejnej "kwaterze" znów szlachetne, jest co podziwiać.

Kilkadziesiąt metrów dalej kilka usiatkowanych.

- Nie! Nie kilka! Kilkanaście!

- Nie! Nie kilkanaście!

- Kilkadziesiąt!

- Uf! Na przestrzeni kilku metrów kwadratowych trzydzieści sześć sztuk!

- Mój rekord tegoroczny!

Te spróbuję sprawdzić.

O dziwo...

- Dwadzieścia siedem bez lokatorów.

Jeszcze miejscówka na koźlarze i...

Znów miłe zaskoczenie.

Seria kozaczków babek. Rosną pojedynczo. Wybarwione, wysmukłe, zdrowiuchne.

- Dziwne! Je bym podejrzewał o szczególną tendencję do obecności lokatorów, a tu, proszę - miłe zaskoczenie.

Jeszcze kilka spotkań ze szlachetnymi i...

- Wracam na śniadanko!

- Do zobaczenia na leśnych ostępach!

- A, a, a! Jeszcze maślaczek mi się trafił!