#Na progu lasu

 

O świcie otwieram drzwi do lasu... /04.08.23/

Nadleśnictwo Starachowice, część północna.

Tuż za progiem miłe zaskoczenie.

Niczym w hotelu, gdy brak wolnych pokojów. Prawdziwe na każdym kroku. Dominują szlachetne i usiatkowane. Wspomagają je piękne (wolę starą nazwę) ceglastopore.

Ustawiły się grupami.

- Do koszyka czwórkami, ba, szóstkami marsz!

Mało pojedynczych osobników. Większość młode, bądź wręcz dzieciaki. Bieli się też od zarodników. Trafiają się też grubaski.

Trzony twarde, jak marzenie. Bielutkie, czyściutkie!

Setka pada w ciągu kilkudziesięciu minut.

Czas przepakować do drugiego kosza.

Coś mnie tknęło. Tnę po kapeluszach.

Niestety. Mam niesamowitą konkurencję. Współzawodniczą ze mną ślimaki "od góry" i robale "od dołu". Są rewelacyjnie szybkie. Wygrywają w większości pojedynków. Szczegółowa weryfikacja chłodzi mój zapał. Prawie wszystkie trzony zaczerwione, zaatakowane są w połowie wysokości.

- Uf! Zły standarcik. Jak co roku podczas pierwszego wysypu.

Nic to! Pochodzę sobie jeszcze od stadka do stadka. Jest na co popatrzeć. Uroczo! Śliczności sobie rosną.

Spotykam znajomego.

- Zobacz, dwa kosze w ciągu dwóch godzin!

Chwali mi się, z radosną emocją w głosie.

Co mam mu rzec...

- A może zależy mu na białku?! Kto to wie...