Sezon na leszcze - tęsknota za latem.

/nocna wyprawa 2014-05-29/

  Świetna pogoda. Lekki wiatr, co prawda od wschodu, ale myślę, że przed wieczorem ucichnie. Temperatura około 24 stopnie Celsjusza. Trochę parno, ale nie na tyle, by się obawiać burzy. Nawet gdyby, to parasol w samochodzie,
a samochód tuż, na skarpie.
Mijają minuty, mijają godziny i…znów cisza.
Czerwone robaczki, jak marzenie. Białe super „zaprawione”. Kuku pierwsza klasa; o zanęcie nie wspomnę. Woda dość duża, ale nie taka, by być przyczyną wędkarskiej porażki. Nawet stosunkowo czysta, jak na takie, kilkudniowe opady.
Szybko opadła. Właściwie to lubię taki jej stan.
- No, nareszcie. Pierwsze stuknięcie. Jakieś takie spokojne. Równe, „płaskie”.
Jest płotka. Płotka.
- O co chodzi? Przecież ma….aż (!) 27 centymetrów.
Prędko do wody. Prędko. Jakaś taka biedna, słaba.
Ostatni rzut „kątem oka” i już wiem. Na jednym boku, u dołu, tuż przy ogonie, ślad po zębach drapieżnika. Dziwne, że jeszcze miała siłę „zjeść” czerwonego.
Odpłynęła.
Znów cisza; jak dwa tygodnie temu. Historia lubi się powtarzać, ale czy musi?
Wiatr ucichł. Całkowita cisza i spokój. Nawet ćwierkacze zamilkły.
Wciąż trochę parno.
Zaczyna się ściemniać. Taki delikatny półmrok.
Coś puknęło. Znów tak delikatnie, jakby od niechcenia.
Nic z tego nie wyszło. Pudło.
Zapada zmrok. Niebo pełne gwiazd. Zaczynają ścigać się perseidy.
Niby ich wysyp miał być wczoraj, ale i dzisiaj trochę szaleją. Majowa frajda, niespodzianka.
Nagle woda zaczyna się gotować. Fale, jak od motorówek. Wzdłuż koryta.
W poprzek. Po przekątnej. Zygzakami i kto tam wie, jak jeszcze.
Wszystko, jak na złość, tylko na naszej wysokości. Dwadzieścia metrów w górę, dwadzieścia w dół; jakby nam na złość. W te i nazad. I tak przez kolejną godzinę. Więcej niż godzinę.
Małżeństwo bobrów wyprowadziło swoje małe na wybieg. Ćwiczą w wieczorowej szkole. Dla nich to raczej-chyba dzienna szkoła, patrząc oczyma natury – Alma Mater.
No cóż, w najbliższym czasie, z brań nic nie będzie. Poczekamy.
Nadzieja drugą naturą wędkarza. Ha! Ha!
Poleciał duży meteoryt, ogromny, niczym kometa. Nawet ogon miał do niej podobny.
Uspokoiło się. Zwierzaki udały się do żeremia. Tylko ojciec pływa spokojnie pod drugim brzegiem. Czyni to prawie bezszelestnie, leciutko tylko kołysząc lustrem wody. Ostatecznie i jego ogarnia chęć spoczynku.
Jeszcze chwila ciszy i…
Zaczęło się. Jest pierwsze uderzenie. Równomierne. Bez szarpania.
Lekkie zacięcie.
- Siedzi! Tylko spokojnie!
Ładnie walczy. Będzie ciekawie.
- Henio! Co z podbierakiem? Pytam Kolegę, tak jakbym nie wiedział, że on jeszcze w pokrowcu. Nie chciałem zapeszyć.
Henryk trudzi się z siatką podbieraka, a ja już wiem:
- Rybka nie jest taka duża; ze trzydzieści kilka centymetrów.
Nie pomyliłem się – trzydzieści siedem, ale za to śliczny, złoty.
Znów spokój. Nic się nie dzieje. Czyżby na dzisiaj był koniec?
Budzi się mgła. Płynie falami. Chłód przynosi. Taki delikatny. Gdy znika, znów się ociepla. I tak kilka razy. Będzie dobrze. Będzie.
Jest, jest, jest!
Po kilkudziesięciu minutach mamy, w końcu, prawo serii!
Branie za braniem, odjazd za odjazdem. Super uderzenia; zdecydowane, stanowcze. Warto było czekać.
Mamy również dwa pudła. Puste haki!
Kolejne przygięcia, nie szarpania, przygięcia!
Konkretny opór i konkretna „jazda”!
Kolejno leszcze 53, 55, i 50centymetrów. Przyszło stadko z jednego „rocznika”.
Jeszcze jeden ponad czterdzieści i już trochę mniejsze, po trzydzieści kilka.
W sumie czternaście sztuk.
O świcie jeszcze jeden – najmniejszy.

Wstaje kolejny dzień. Dobry dzień.

O brzasku kilka fotek rybek – tych ostatnich - w dłoniach Kolegi Henryka

i odpływamy, każdy w swoją stronę – rybki do macierzy, a my do miasta.
Sezon na leszcza uważamy za otwarty.
Za tydzień, jak dobrze pójdzie, spróbujemy zmierzyć się z karasiami i linkami.

- Ech, nie ma nic bardziej miłego, jak szybka kąpiel i krótka drzemka po nocnym wędkowaniu. Pozdrawiam, Feroza