#"Dialogi dziadka z Wnuczką." Poświątecznie...

 

Z serii...

"Dialogi dziadka z Wnuczką."

Poświątecznie...

Przychodzi moja Wnusia w odwiedziny do dziadka i od drzwi komunikuje:

- Nareszcie wiem kim będę, jak dorosnę!

- ??????????????????

- Kim, Kochanie?

- Będę uznaną pisarką dla dzieci. Będę pisać książki o życiu i zwyczajach sfory szarych wilków, ich brązowych przyjaciół, z wilkiem w pantalonach na czele.

- Czasem będzie ich odwiedzał także wilk w szaliku.

- Na podstawie moich bajek, z życia stada wziętych, fajny reżyser nakręci film i będą go wyświetlać codziennie w Heliosie o godzinie dwudziestej.

- O! O! O! Ale dlaczego tak późno?

- Bo najlepsze bajki zawsze przed snem się wyświetla; nie wiedziałeś o tym, dziadziusiu?

...I potoczyła się swobodnie opowieść o wspaniałej kochającej się wilczej rodzinie i ich przyjaciołach, o zabawach w ogrodzie, o pięknej leśnej polanie, o torcie na urodziny mamy-wilczycy, o kontuzji małego wilczka, który nie chce iść do lekarza, a ma
uszkodzoną kostkę, o barwach jego twarzy - od szarości, po purpurę, a nawet po kolor niebieski - ze strachu, o całkowitej utracie koloru sierści - przez stres, spowodowany ciągłym, głośnym nawoływaniem, czynionym przez tatę-wilka, i jeszcze, i jeszcze...

- A wszystko to, błyskawicznie utrwalone "stosikiem" kolorowych rysunków, z których piękna książeczka, a właściwie, rzeczywisty komiks już powstaje... Tylko introligatorsko "oprawić" go jeszcze trzeba.

Gdy praca twórcza zbliża się ku końcowi, nieświadom zagrożenia, dygresją zaczepiam...

- Ty, Alu, z narratorem się - oczywiście - utożsamiasz?

- No wiesz! Co ci przyszło do głowy!

- Jam ci królem wilków jest! (to nie interpretacja dziadka, to cytat dosłowny)

- Ale przyjaźnisz się ze wszystkimi?

- Nie, ja o nich dbam, więc o przyjaźń trudno.

Fakt! Pomyślałem sobie; he, he!

- Jakie to szczere i naturalne! Znów! He, he!

- Lecz z królową-wilczycą, to już przyjaźń trwa zapewne?

Brnę dalej w ślepy zaułek, "rzeczy" nieświadom!

- A ja się już z nią nie przyjaźnię; od czterech lat.

- Dlaczego? Pokłóciliście się?

- Nie. Pobraliśmy się. Jesteśmy po ślubie z wilczycą.

Na takie dictum "złapała" mnie przyducha.

- To po ślubie nie można się przyjaźnić?

- Nie. Przed ślubem, to jest przyjemność (ostrzegam - nie czynić "dorosłej" nadinterpretacji), a po ślubie, to obowiązek. Przyjaźń nie może być obowiązkiem!

Co by to nie miało znaczyć, to jakby tak się dobrze zastanowić...

- Coś w tym jest z niepisanej prawdy - chyba; he, he.

Po chwili:

- Dziadziusiu!

- Teraz będziemy bawić się w naszym królewskim ogrodzie.

- Strażników nam nie trzeba, bo wszyscy nas tu lubią.

- Wszyscy muszą mi się kłaniać. Oprócz mojej wilczycy i moich czterech wilczków. Wszyscy, oprócz mojego stada.

Kurcze! Znów strasznie trafne i na czasie! Hi, ha, ho...

- Wszyscy mnie lubią, ale muszą mi się kłaniać. Oprócz mojej wilczycy i moich czterech wilczków. Wszyscy, oprócz mojego stada.

I tak to, przeszliśmy od bajki, do zabawy w uroczym "realu".

- Zostałem wilkiem w "szaliku niebieskim"!

- Ot! Zaszczytna to rola!

- Czy ma ktoś wątpliwości "w sprawie"?

- Jeśli tak, to z wyjaśnieniami i pytaniami do Autorki opowieści "odsyłam". Ot, co!

/wszystkie i, lecz, ale, im podobne na początku zdania, dziwne znaki interpunkcyjne - dziwnie "umieszczone" i wszelkie inne dziwadła językowe celowe, zamierzone, świadomie uczynione - i koniec!/