"Kiedyś było inaczej, kiedyś było radośniej"...

 "Kiedyś było inaczej, kiedyś było radośniej"...

- Ależ to już było!

- Może jeszcze wróci...

Wbrew pozorom...

- Pokój nauczycielski, to serce szkoły.

- Nie mózg, a serce!

Klasy to krwioobieg, a gabinety dyrekcji to...

- Hm...

- No, dobrze. To mózg właśnie. Bez wątpienia.

- Tylko co mózg znaczy bez serca. Prawda?

W Zespole Szkół Zawodowych Nr 2, od chwili połączenia szkół, był jeden pokój nauczycielski, ale w dwóch pokojach.

- No, dobrze! Jeden pokój w dwóch salach uczyniony.

Konieczność była taka, gdyż grona było multum.

- Oj! Multum! Wraz z instruktorami zawodu ponad sto siedemdziesiąt osób!

- Dużo. Prawda?

Dwa pokoje...

A może...

Dwa teatry...

- Że co?

- Że tytuł zajęty.

- Że Szaniawski...

- Że festiwal radiowy...

- Dobrze, niech będzie!

-To...

-Teatry dwa...

- Może być?

Już nie ma się czego czepić, więc myśli "rozwijamy"...

Były to:

- Pokój smętny, cichy, nad wyraz spokojny i...

- Pokój wesoły, radosny, żywy, pełen myśli twórczej, czasem nawet zbyt twórczej.

W pierwszym trwał nieustanny "monodram", tylko aktorzy w poszczególnych aktach - raz na jakiś czas - się zmieniali. Rezerwy były ubogie, bo cały zespół liczył tyko kilkoro wyznawców spokoju, "rozrzuconych" godzinami pracy.

Tylko początek i koniec antraktów wprowadzały tu zamieszanie, bo była to mała scena przechodnia, w "drodze na duże deski" .

Dało się wtedy słyszeć:

- Dzień dobry, do zobaczenia, do widzenia...

W zamian - skinienie głowy lub cichutkie:

- Bywaj.

Czasem:

- Dobrego popołudnia...

Siadywali tu zwolennicy mrówczej pracy, natychmiastowego sprawdzania kartkówek, milczenia, zadumy, kontemplowania konspektów...

Ten drugi był rozgadany, czasami trochę szalony, zawsze pełen ludzi...

W pierwszym brylowały wolne krzesła...

W drugim nigdy ich dla wszystkich nie starczało...

Pierwszy był dumny z planu lekcji.

Drugi szpanował dziennikami.

W pierwszym analizowano, powolnym żuciem, skład i smak jarskich kanapek.

W drugim Koleżanka Ania częstowała deficytowymi smakołykami - czekoladą, mandarynkami, czasem bananami. Kanapki spożywano szybko - wręcz łapczywie.

- Przecież jeść i gadać nie wypadało!

W pierwszym herbatę lub kawę pito z termosów.

W drugim oba napoje "zalewano" z czajników elektrycznych.

W pierwszym dominowała klasyczna, profesorska powaga.

W drugim impresjo-ekspresja w jeden radosny bałaganik złożona.

To w drugim, przez całe lata, radośnie "straszył" Kol. Boguś Ciszek*

To w drugim ciepłe, sympatyczne żarty z nas sobie czynił Niezapomniany Jurek Glibowski**

To w drugim Kol., Kol. Piotr Tota, Zdzisiek Komorniczak, Zbyszek Krajewski, Staś Piętak, Józef Lićwinko, dyr. Aleksander Tkaczyk, dyr. Henryk Karykowski i jeszcze spore grono kolegów nieustanne turnieje szachowe toczyli. Przerw w rozgrywkach lata całe nie było. Jeden turniej się kończył, drugi już się zaczynał.

To w drugim zespół zastępców dyrektora, w komplecie, czuł się swobodnie i "gadał" normalnie, z uśmiechem na twarzy.

W pierwszym dyrektorską powagę zachowywał, dostosowując się do nastroju przebywających tu Koleżanek i Kolegów.

W pierwszym, w oknach wisiały firanki.

- Ba, zasłonki też były!

W drugim okna "gołe" stały, ale przy nich wiecznie dyskusje toczono:

- O wszystkim i o niczym, czyli zawsze o życiu...

Lubił tu "dumać" patrząc w dal, przez szyby, wspaniały Przyjaciel Młodzieży, serdeczny w stosunku do kolegów, zawsze gotowy do życzliwej pomocy, inżynier zatrudniony w ówczesnym SPPD, Władysław Wyżykowski.

Oba teatry tylko jedną cechę wspólną miały;

- Problemy dydaktyczne i wychowawcze dyskutowano z jednakową, niezmienną powagą. Czasem nawet wspólnie - przy drzwiach "pośrednich" szeroko otwartych.

- Acz...

W pierwszym pokoju skrupulatnie, krótko, treściwie, wręcz lakonicznie.

W drugim spontanicznie, z emocjami "na twarzach", czasem trochę zapalczywie, znacznie dłużej, ale równie skutecznie.

To co działo się w drugim, nie uchodziło w pierwszym...

Ot, pokój pokojowi nierówny, choć "cele" miały jednakie...

PS - Pamiętajcie, że ja z tych, co normy językowe znają i uzus nawet wykorzystać potrafią, ale dla celów klarowności języka i kreatywności, barwy wypowiedzi, a także by "słowo" nastrój czyniło, z uporem maniaka je łamią

* Nauczyciel wychowania fizycznego, preferujący gry zespołowe, zawsze radosny i uśmiechnięty. Jego dobry nastrój spontanicznie nam się udzielał. Potrafił "rozbroić" swym zachowaniem nawet chwile groźnego napięcia wśród naszego grona.

** Również nauczyciel przedmiotu jw.; trener piłki nożnej. Znakomicie "operujący" skrótem myślowym, często z odrobiną dobrego sarkazmu - zawsze "w punkt".